Toen ik vanmorgen thuis kwam werd ik heel boos op Rachel, omdat ze nog in bed lag en ik had van tevoren nog gebeld dat ze haar bed uit moest komen omdat ze weer
eens een keertje naar school zou gaan
En ze zei gewoon "ja, ik heb geen zin in uiterlijke verzorging" en ja, toen werd ik heel boos want niet kunnen
of geen zin hebben is iets heen anders natuurlijk
Toen ik even later weer op haar kamer kwam en haar aan keek zag ik de tranen in haar ogen staan
"wat is er nou schatje" en ineens lag ze in mijn armen te snikken, we hebben toen even een goed gesprek gehad
Ze is zo bang om weer naar school te gaan en iedereen
weer te zien, bang dat ze niet meer beter word, ze is eigenlijk overal bang voor op het moment
"Maar lieverd je moet jezelf niet te kort doen je moet gewoon
jezelf blijven, en ondanks je ziekte de dingen blijven doen die je leuk vind, je hoeft je niet te schamen
Je moet in jezelf en in je lichaam blijven geloven
schat, en ik zal je daar zo goed mogelijk bij proberen te helpen"
Als ze nu eens naar een psycholoog zou willen dan zou dat heel fijn zijn maar als ik daar
over begin dat word ze heel boos dat wil ze echt niet, ze zegt dat het genoeg is dat ze met mij praat maar ja ik ben geen psycholoog ik weet veel maar ook niet alles
Maar als ze niet wil dan wil ze niet en ik kan haar niet dwingen want dan werkt dat toch niet zegt dokter Loeffen ze moet het echt zelf willen
"Vanmiddag
nog even met de leraar gebeld en die zei dat er nog een paar jongens naar haar gevraagd hadden en hoe het nu met haar ging
"Dus je ziet schat er zijn
nog kinderen die wel degelijk aan je denken op school, en overal hoor en die met je mee leven
En schatje ik ben net zo bang als jij, bang om je te verliezen"
Pfff we moeten eerst de uitslag van de scan maar eens even afwachten