Wat een zware dagen zij dit zegt, angst en hoop volgen elkaar in een rap tempo op hier in het ziekenhuis.
Kiezen tussen leven en dood!
Ik hoop dat we een goede keuze hebben gemaakt om verder te gaan, mijn gevoel zegt van wel, dus laten
we hopen dat ik gelijk krijg, maar tegelijkertijd ben ik zo bang dat ik het misschien toch niet goed heb.
Ik ben zo bang om haar te verliezen, om haar nooit meer te kussen en knuffelen, om haar nooit meer vast te kunnen pakken en zeggen dat ik van haar
hou...maar dat gaat niet gebeuren ik wuif die nare gedachten maar snel weg.
Morgen ga ik een dagje naar huis want dan kan haar vader een dagje blijven, Mandy is vrij en blijft dan ook een nachtje in het R.M.C.Huis slapen, dan kunnen de
zusjes ook wat tijd samen door brengen, dat is soms ook wel even goed