Vandaag zou ons pap jarig zijn,8 jaar is hij al weer bij ons weg, de tijd die vliegt, maar hij is soms nog bij ons, Rachel voelt hem geregeld om haar heen
Vandaag
moesten we ook weer naar Nijmegen voor de kuur, toen we daar eenmaal waren werd ze heel bang en begon Rachel ineens weer te huilen en zei dat ze niet meer wilde, eigenlijk wilde ze er al een tijdje mee stoppen maar dat durfde ze niet tegen mij te zeggen
Ze heeft de laatste kuur voor mij gedaan zegt ze maar eigenlijk is ze er al een tijdje mee klaar en wil ze gewoon niet meer verder met chemo, ze dacht
dat ik boos op haar zou zijn als ze zou stoppen met de behandelingen
"Maar hoe zou ik nou boos op jou kunnen zijn schatje?...ik
ben juist zo trots op jou dat je dit zo allemaal toch maar even doet en alles maar moet door staan,je moet het voor jezelf doen en niet voor mij" samen hebben we even zitten huilen, het heeft haar zo opgelucht nu ze dit tegen me heeft gezegd
Ik heb maar even gevraagd of de dokter wil komen voor een gesprek, voordat we aan de kuur beginnen, want dit is toch wel een groot probleem
De dokter heeft ons naar huis gestuurd om even goed na te denken het heeft geen nut om nu aan de kuur te beginnen, morgen moeten we terug komen
Ik ben er heel erg van geschrokken toen ze dit allemaal tegen me zei, maar ergens gaf het me ook een gevoel van opluchting (de woorden zijn nu uitgesproken
waar we allebei zo bang voor zijn), dat klinkt misschien stom maar ook ik begin er op het moment een beetje moe van te worden, ook mij word het allemaal soms te veel, dus laat staan hoe Rachel zich dan nu zou moeten voelen
Altijd maar door gaan en met een glimlach op ons gezicht zo van "alles komt goed" (daar zijn we allebei heel goed in) ook wij kunnen niet alles aan, ook al lijkt het daar soms
wel op
Iedereen zegt altijd dat wij zo sterk zijn...nou we zijn niet sterk het liefst zouden we weg willen kruipen in een hoekje,maar
we hebben gelukkig een grote overlevingsdrang die ons op de been houd
Misschien dat als ze nu even rust heeft, het in haar hoofdje ook
wel een beetje rustiger gaat worden ,en dat ze dan als nog door wil gaan met de kuur maar dan is het haar keus...haar lichaam...haar leven!!
Ze is vandaag toch maar even gaan carnavallen maar ze was zo thuis, ze zei dat ze er de hele tijd aan moest denken
Het
valt ook niet mee he om daar de hele carnaval met je vrienden te zijn en niemand weet wat er aan de hand is, volgens mij heeft ze tegen iedereen gezegd dat de kuur is uit gesteld
Maar wat zou er toch door zo'n klein hoofdje door gaan als ze daar zo met haar vrienden is, wetende dat dit misschien hun laatste carnaval samen is
"kruip maar lekker bij me in bed schat" lekker dicht tegen elkaar aan dan voelen we ons allebei veilig