Heel de morgen spookt er al van alles door mijn hoofd, ik heb maar even zelf naar het ziekenhuis gebeld voor de uitslag want ik kan niet meer wachten
Maar de dokter is nog niet klaar, ze laten hem zo snel mogelijk terug bellen
Toen Rachel wakker werd hebben we even zitten praten, we weten allebei dat het niet goed zit en ze wil echt stoppen met de behandelingen, dus zal ik straks tegen de dokter zeggen dat ze niet meer verder wil en het geeft ons hoe raar
het ook klinkt een gevoel van opluchting nu we weten dat we gaan stoppen met behandelingen
Rachel wilde niet thuis blijven wachten dus
zijn we maar weer ( hoe kan het ook anders) even naar de stad gegaan, en dan belt die gekke dokter "er is vermindering op de foto's te zien...oh oké...maar we hebben vanmorgen besloten dat we willen stoppen"
"Ja, maar nu moeten we de scan wel doen, want als die ook vermindering laat zien ja dan moeten we zo snel mogelijk door!"
Ja, hij kan dat makkelijk zeggen...maar ja, ik weet ook wel dat hij het niet meer als dokter patiënt kan zien,daarvoor staat hij te dicht bij ons,en hij wil en kan ook niet opgeven
natuurlijk,maar hij maakt het wel weer moeilijk voor ons
"Nou dat weer" zegt Rachel, we zeggen maar dat we er vrijdag zullen zijn voor
de scan
RachZl boos natuurlijk, maar ik ben toch ook wel een beetje blij want wat als? zouden we daar nog op mogen hopen...