Het uur van de waarheid komt steeds dichterbij, we gaan met lood in onze schoenen naar Nijmegen.
Vandaag de scan gehad, ze was weer zo bang, vooral voor het infuus prikken
Mijn kleine schat lag zo te huilen, ook onder de scan, ze had ook weer veel pijn dus dat was helemaal niet prettig om daar zo 45 minuten stil te liggen
Toen we klaar waren met de scan en we op weg naar de dokter liepen, vroeg ik aan haar "ben je zo bang dat de uitslag niet goed is schat? "
Ze zat net zo'n zielig muisje in de rolstoel en zei: "Nee mama...maar wat als de scan nu aan geeft dat het minder is geworden en de dokter zegt dat ik door moet"
"Nou schat weet je we stoppen er gewoon mee, als jij niet meer wil dan is het nu genoeg geweest, dan zullen we dit zometeen tegen de dokter zeggen"
Als we later bij de dr Loeffen aan zijn bureau zitten heeft hij de scan al gezien, het ziet er niet goed uit, op sommige plekken is het minder maar op
sommige is het ook gegroeid
Nou dan hoeven we zelf de keuze dus niet meer te maken om te stoppen, nu kunnen we toch niet meer verder
Er moet nog goed naar gekeken worden maar zoals hij kan zien ziet het er toch echt niet goed uit, maandag krijgen we de definitieve uitslag te horen
En dan is het stil...
We willen zo snel mogelijk naar huis...
Dr Loeffen wil nog longfoto's laten maken om te kijken of het vocht is toegenomen omdat ze weer benauwder is, maar dat wil Rachel niet meer
Ook niet alleen de foto's laten maken en dat hij daarna de uitslag door belt? vraagt hij, zodat we hier niet hoeven te wachten, want die moeten toch vlak bij de ingang gemaakt worden
NEE, we gaan naar huis, en dat kan hij heel goed snappen
We zij even
helemaal van slag!!
Ik heb haar met de rolstoel de kamer uit gereden, en we zijn op het plein gaan zitten...ze begon te huilen,en snikte "nee
mama" ik heb haar vast gepakt en ben op mij hurken naast haar gaan zitten,en heb mijn hoofd in haar schoot laten vallen, samen hebben we even heel erg zitten snikken, Het leven is soms heel hard en oneerlijk!!
Heel de rit in de taxi hebben we niets gezegd, we waren helemaal van slag, en vol ongeloof...