Hey schatteke...de laaste dagen komen weer veel herinneringen naar boven. Je wilde stoppen met behandelingen, je was het zo beu al die nare behandelingen die je moest ondergaan, je wilde niet meer... Maar de dokter belde die 5de maart dat er misschien toch nog een klein kansje was, en dat hij toch nog wat onderzoeken wilde doen. En dan krijg je tegen beter weten in toch nog een beetje hoop...ik althans wel, want ik wilde jou niet kwijt meiske. En dan 3 dagen later "die 8ste maart staat in mijn geheugen gegrift" het mocht niet zo zijn. De scan liet zien dat er niets meer voor je te doen was...
Goh Rachel, wat is het vanaf toen toch allemaal snel gegaan, ik kan het nog steeds niet bevatten, al die herinneringen komen nu weer naar boven.
Ik doe mijn best om rechtop te blijven staan schat, maar dat is verdomde moeilijk, ik mis je zo...

Het enige wat mij nog een beetje troost geeft, is dat je zus het zo goed doet. Alle dingen die op haar pad komen vallen op z'n plek. Soms lijkt het net of er een engeltje over onze schouder mee kijkt en ons voortaan het goede pad op stuurt...
Wie zal het zeggen, ik geloof daar heilig in, dat we een hele lieve engel bij ons hebben die ons de weg wijst
We houden van je prutje xxxxxxxx