Ik liep gisterenavond/begin van de nacht de hele tijd te chagrijnen ik zag het even helemaal niet meer zitten, ik was totaal op
Rachel zei de hele tijd tegen mij "sorry, mama niet boos worden mama" "ik ben niet boos op jou schatje dat weet je toch, hoe zou ik nou boos kunnen zijn
op jou maar jij verdiend deze pijn en ellende allemaal niet...dit is niets menselijks meer" ze werd ook weer angstig en dat tabletje hielp nu ook niet veel meer
(Achteraf denk ik dat ze het geweten heeft dat het zo snel ging en dat ze daarom de hele tijd zo sorry zei, want het was zo raar de manier waarop ze dat zo zei, normaal interesseert haar dat ook niet zo veel als ik loop te chagrijnen)
Ik ben boos op de situatie en dat dit haar toch zo moet over komen ik kan hier niet meer tegen dit is toch niet normaal meer, ik ben even boven
gaan slapen nog een halve oxazepam op, ff bij tanken en Mandy bleef bij Rachel zitten en ze zou mij roepen als het niet ging
Ik
heb aan onze lieve heer daar boven gevraagd of hij haar maar snel komt halen want dit kan zo echt niet lang meer!
Mandy appte op eens
dat ze toch lag te slapen, je moet niet vragen hoe maar ze sliep...gelukkig; misschien gaat het straks dan weer wat beter met haar
Later
riep Mandy mij omdat Rachel wwer wakker was geworden, en heel erg bang was, dus ben ik weer naar beneden gegaan ik had toch een uurtje of 3 geslapen dus kon ik er weer tegen aan
Toen ik even met Mandy zat te praten zei ze dat Rachel had gezegd dat ze had gedroomd dat de dokter haar een spuitje kwam geven en dat ze niet meer wakker werd, en ook dat ze de pastoor wilde zien, nou die zal ik morgen dan
maar meteen even gaan bellen
Mandy is later weer naar bed gegaan, en ik ben weer bij Rachel gaan zitten, we zijn allebei bang we
snappen er niet zo veel meer van
Vanmorgen rond 5.00 de dokter al gebeld want dat wilde Rachel, ze is zo angstig en heeft het zo benauwd,
die is meteen gekomen en heeft haar een slaaptablet gegeven
Rachel wilde dat hij zou blijven tot ze sliep, en daar werd ze wat rustiger
van
Hij heeft heel de tijd bij haar bed gezeten en haar hand vast gehouden, rond 7.30 moest hij naar zijn praktijk maar hij zou meteen
terug komen als hij daar mee klaar was en Rachel sliep toen nog steeds niet
We hebben even zitten praten, Rachel wil alleen maar
slapen en wel gewoon weer wakker worden zei ze (we hebben pas een gesprek gehad met zo'n dokter voor euthanasie en dat zou ze meteen krijgen als ze dat wil)
Vanmorgen is ons Cor gekomen en ik zei nog zo tegen haar van "kijk die kleur van haar" ze had een hele grauwe kleur haar voeten en benen waren erg dik van het vocht en voelden ijskoud aan
Iedereen is vanmorgen langs gekomen, wat was het een drukte iedereen is hier van geschrokken
Dat Rachel er in eens zo slecht aan toe was is al een vuurtje de ronde gegaan
De hele tijd bleef ze
om de dokter vragen, en rond 11.00 was hij er weer nu met de nieuwe huisarts die ons straks zou gaan begeleiden en probeerden ze haar in slaap te brengen, maar dat lukte niet meteen, anderhalf uur hebben ze er over gedaan en telkens als
we dachten "ja, nu slaapt ze" kwam ze weer omhoog
We hebben haar echt moeten beloven dat ze weer wakker zou worden "mama je liegt niet
he, nee schat ik lieg niet je word straks echt weer gewoon wakker" wist ik veel, dat heb ik ook echt gedacht op dat moment...
En wat
heb ik hier achteraf een spijt van, want als ik had geweten dat ze niet meer wakker zou worden dan hadden we nog iets tegen haar kunnen zeggen, en dan had ik dat niet beloofd..nou ja misschien wel maar dan had ik het geweten...ik weet het ook niet
meer
Maar de dokter zei toen ze lag te slapen dat ze misschien niet meer wakker zou worden maar dat drong niet zo tot me door
op dat moment
Toen ze haar eindelijk zo ver weg hadden gespoten dat ze in slaap was (rond 12.30), was de even rust in huis iedereen
was weg gegaan en waren we even alleen met haar, haar vader en ik en Gemma en even later heb ik Mandy gebeld dat ze toch maar terug naar huis moest komen
Ik wilde even bij haar gaan liggen maar ik durfde niet zo goed omdat ik bang was dat ze wakker zou worden, maar Gemma van de thuiszorg (die kwam vanmorgen gewoon even kijken hoe het was en is meteen gebleven) zei dat ik dat gewoon
moest doen als ik daar behoefte aan had, en toen zei ze me dat ze misschien niet meer wakker zou worden
Daar ben ik wel heel erg van
geschrokken, toen begon het pas tot me door te dringen
Dit is niet iets wat ik wil...ze mag niet dood gaan,ze moet hier bij ons
blijven...langzaam kwam nu het besef dat het snel anders af zou gaan lopen
Toen ik bij haar lag begon ze op een gegeven
moment heel anders te ademen, je kon horen dat er meer vocht zat, (vocht is toen naar haar hart geschoten denk ik) heel raar was dat
Later
zijn Rico en Ramona ook nog terug gekomen en toen is alles in een sneltreinvaart gegaan, ik wilde boven even de pastoor gaan bellen en toen ik net de huiskamer uit was riepen ze mij ineens terug, toen ik de huiskamer weer in kwam zei Mandy helemaal in
paniek dat Rachel stopte met ademen (heeft ze hier op gewacht tot ik weg was, wilde ze mij er niet bij hebben?) maar ineens ademde ze weer
Een paar minuten later was het stil...
Ineens stopte ze toch met ademen en is ze om 14.40 in haar slaap overleden, gelukkig
heeft ze verder niets gevoeld en is ze rustig in gaan slapen en zaten we allemaal bij haar aan bed
Haar papa en ik, Mandy, Ramona en
Rico (haar allerliefste neef en nicht, die zijn net als een eigen broer en zus voor haar) allemaal waren we bij haar
Lieve schat van me, hoe heeft dit toch zo snel kunnen gebeuren,dit had ik vanmorgen echt niet aan zien komen
Ik ben
blij dat je nu van al je pijn verlost bent, maar wat zullen we je allemaal zo ontzettend gaan missen!
Mijn kleine prutje,
nu moeten we het zonder jou gaan doen, en ik weet bij god niet hoe
Hou zielsveel van jou mijn meisje, rust nu maar uit, je zit voor
altijd in mijn hart
Heel veel liefs mama xxx